Żałoba-Wiesia Batowska

Żałoba-Wiesia Batowska Czymże jest życie ,czymże nasze cierpienia czym nasze smutki i nasze radości nasze pragnienia i nasze dążenia czymże jest życie naprzeciw wieczności W ciasnym baraku chociaż ludzi wiele nie słychać rozmów ni śmiechów ni kłótni cisza panuje jak gdyby w kościele i ludzie wszyscy zadumani smutni Zaś tam na ławie gdzie gromnica płonie rodaczka nasza snem wiecznym spoczywa zamknięte ma oczy skrzyżowane dłonie a tak niedawno jeszcze była żywa Cisza tylko w kąciku ktoś czasem zapłacze lub z czyjejś piersi uleci westchnienie że już skończyła swe życie tułacze ktoś inny szepcze wieczne odpocznienie Myśli i serca do Boga wzniesione i wiara że przyjął jej duszę do siebie i że dni nasze są też policzone że się spotkamy kiedyś wszyscy w niebie Wiara głęboka spokój w serce wlewa i tłumi rozpacz płacze rak łamanie więc każdy tylko Anioł Pański śpiewa albo pacierzy słychać w krąg szeptanie Jeśli w kąciku ktoś czasem zapłacze jeżeli łzami twarz zrosi cichymi to z żalu nad nią że życie tułacze skończyła tutaj nie w rodzinnej ziemi Że prawa Polka ma grób na obczyźnie że w pustym stepie stanie krzyżyk z drzewa że nie zadzwonią jej dzwony w Ojczyźnie że ksiądz w żałobie Regujem nie zaśpiewa Chociaż żałobna msza nie odprawiona to jednak martwić się tym nie potrzeba i tym że ziemia nad nią nie święcona za prawe życie Bóg nie wzbroni nieba Sędzia łaskawy przyjął ją do siebie Królowa Polski płaszczem swym okryła my na obczyźnie ona już w niebie w świętości wiecznej odtąd będzie szła                                                                                                                                  W: Niezgoda-Górska, Dosyć nam Sybiru, dosyć Kazachstanu. Wrocław 1994