Życzenia noworoczne 2022

Członkom naszego Koła Sybiraków w Lubaczowie wraz z Rodzinami i Gośćmi  witającymi razem Nowy 2022 Rok, jak również Osobom, które odwiedzają ten Blog, pragnę złożyć najserdeczniejsze życzenia. Niech Nowy Rok będzie dla Was wszystkich szczęśliwy, bezpieczny i, co ważne w dobie pandemii, upływający w zdrowiu. Niech każdy kolejny dzień przynosi Wam pogodę ducha, siły witalne, oraz miłość i troskę ze strony najbliższych. Kochani Sybiracy. Zapewniam Państwa o głębokim szacunku i czci dla Waszych czynów i doświadczeń życiowych, które są wskazówką zarówno dla obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Pomyślnego Nowego Roku! Lubaczów,2021-12-30

Wspomnienia łagiernika- Edward Kuczyński

♦Wspomnienia łagiernika- Edward Kuczyński♦ Autor relacji był żołnierzem Armii Krajowej. 1 listopada 1944 roku został aresztowany w Białymstoku, gdzie w tamtejszej siedzibie NKWD przy ul. Ogrodowej poddany był uciążliwemu śledztwu. Skazany został na 10 lat łagrów. Z Białegostoku przewieziony został do więzienia w Grodnie, potem do Orszy i Witebska. Następnie wysłany został do obozu w rejonie Krasnojarska, gdzie w okolicy stacji kolejowej Renota pracował przy budowie kolei. Tam uległ wypadkowi i po wyleczeniu ran przewieziony został do obozu nr 4 w okolicach Karagandy (Kazachstan). Pracował tam przy budowie kopalni oraz w zakładach przeróbki węgla, następnie zaś jako górnik. W roku 1954 został uwolniony i powrócił do Białegostoku. * Zostałem zaliczony do ludzi całkowicie wycieńczonych, nie nadających się do żadnej pracy. Nazwa choroby „dystrofia”, tj. skazany na powolne konanie. Ale rogata polska dusza nie chciała wyjść z ciała. Wywieziony zostałem do obozu nr 2, rolniczo-gospodarczego, który zaopatrywał wszystkie mniejsze obozy pracy w żywność. Był tu także centralny szpital dla ciężko chorych, do którego przywożono ludzi z mniejszych obozów. Kilkadziesiąt brygad musiało obrobić wszystkie pola i przygotować wyżywienie dla wszystkich obozów. W baraku mieszkało około 200 ludzi. Na narach do spania, jedzenia i odpoczynku mieściły się 4 osoby. Dla chorych były łóżka. W baraku dla inwalidów były poczwórne nary. Ludzi było bardzo dużo, w przybliżeniu około pięciu tysięcy, różnych narodowości. Zostali przywiezieni z całej Azji i z połowy Europy, a nawet byli Niemcy, Francuzi, Anglicy, wszyscy nie wojskowi. Większość była w takim samym stanie jak ja, całkowicie wycieńczeni. Wszyscy podzieleni na brygady. Od czasu do czasu prowadzono na roboty, które jeszcze mogliśmy wykonywać i gdzie można było coś ukraść do jedzenia. Organizm przed sobą nie widział nic, wołał tylko jeść. Przed drzwiami kuchni stałem po 3-4 godziny,

Wspomnienie z tułaczki syberyjskiej - Irena Świdlik

Wspomnienie z tułaczki syberyjskiej  - Irena Świdlik  Rok 1942-1943 Był rok 1942. Wraz z rodzicami jechałam pociągiem wojskowym z Taszkientu do Krosnowodzka nad Morzem Kaspijskim, z Rosji w daleki świat. Pociąg był osobowy, w czterech pierwszych wagonach jechały sieroty po Sybirakach, których opiekunką była Hanka Ordonówna. Dalsze wagony były zapełnione cywilami i żołnierzami z armii gen. Władysława Andersa. Nie pamiętam, jak długi był pociąg. Miałam tylko 8 lat. Ludzie siedzieli ciasno w przedziałach. W pewnym momencie rozległ się straszny huk, a pociągiem wstrząsnęło tak, że ludzie pospadali z ławek. Po chwili całkowitej dezorientacji i strachu, ludzie wybiegli z pociągu zobaczyć, co się stało. Widok był okropny. Dwa pierwsze wagony leżały na nasypie kolejowym, następny był wypiętrzony w górę. Z wagonu słychać było krzyki i płacz dzieci. Dowiedziałam się od mamy, że wjechał w nas inny pociąg wykolejając pierwsze wagony naszego składu. Po chwili jadący z nami żołnierze zajęli się rannymi dziećmi. Martwe układano wzdłuż wagonu i przykrywano

Obrazki z dzieciństwa w syberyjskiej tajdze - Edward Wierzbicki

Obrazki z dzieciństwa w syberyjskiej tajdze  - Edward Wierzbicki Pierwsze obrazy z dzieciństwa utrwalone w pamięci są zazwyczaj związane z miejscem urodzenia, z domem, ogrodem i najbliższą okolicą. Moje pierwsze obrazy, które zapamiętałem, są powiązane z zupełnie innym miejscem, od moich stron ojczystych znacznie oddalonym geograficznie, klimatycznie i kulturowo1. Wystarczy, że przymknę oczy i widzę szarą drewnianą chatę, jedną z wielu w kilku szeregach, wzdłuż gruntowych dróg – ulic, gdzieniegdzie pojedyncze drzewo, studnia z żurawiem. Osiedle – posiołok; z trzech stron przyległe pola uprawne, otoczone wszystko dookoła wysokim ciemnym lasem – tajg ą, z której wyłania się srebrzysta wstęga rzeki,

Ciągle myślało się o jedzeniu - Teofila Kieruzel

Teofila Kieruzel – Ciągle myślało się o jedzeniu   Nazywam się Teofila Kieruzel (z domu Budźko). Urodziłam się 10 marca 1933 r. w osadzie Krzemienica Dolna. Ojciec nazywał się Kazimierz Budźko, a matka Bronisława z d. Jaśkiewicz. Ojciec był osadnikiem wojskowym (ochotnikiem).   Mieszkaliśmy w Krzemienicy Dolnej w powiecie wołkowyskim w województwie białostockim. Do 1940 r. mieszkaliśmy w tej osadzie. W nocy 10 lutego 1940 r. zostaliśmy aresztowani i z całą rodziną: ojcem, matką, starszą siostrą Heleną (urodzoną w 1926 r.) i młodszym bratem Henrykiem (urodzonym w 1935 r.) wywieziono nas podwodami na punkt zbiorczy, skąd następnego dnia odwieziono nas na dworzec do Zelwy. Była wichura i silny mróz. Brat w drodze odmroził ręce. W punkcie sanitarnym rozcierano je tak, że wszystko wróciło do normy.    Najstarszy brat Józef uczył się w gimnazjum w Brześciu i mieszkał na stancji, więc został [uniknął wywózki]. Jeden z sąsiadów widząc, co się

Lebioda… - Barbara Janczura

Lebioda… - Barbara Janczura W lecie było łatwiej. step zielenił się trawą, kwiatami i różnymi ziołami. Tam, gdzie stały krowy, rosły takie słodkie korzenie, które wkładaliśmy do ust i żuliśmy. Szukaliśmy paślonu – owoców podobnych do borówek - leśnych jagód, które były słodkie, grube, w ciemnym kolorze. Aby przeżyć, latem zbieraliśmy lebiodę, którą jedliśmy na okrągło. Ucieraliśmy ją w rękach i jedliśmy na surowo. – Do dzisiaj nie znoszę szpinaku… bo jego smak,

Życzenia świąteczne

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia oraz zbliżającego się Nowego 2022 Roku pragniemy serdecznie podziękować za dotychczasową współpracę. Niech Święta Bożego Narodzenia będą czasem niezwykłym, kiedy wigilijny stół jednoczy a rodzinna atmosfera daje poczucie szczęścia, ciepła i otuchy. Gorące życzenia zdrowia, szczęścia i wszelkiej pomyślności składa   Zarząd Koła Sybiraków w Lubaczowie.   Lubaczów,2021-12-18