Było to 13 kwietnia 1940 roku gdy nocą zbudziło
nas mocne dobijanie się do drzwi. Do mieszkania wkroczyło trzech
„krasnoarmiejców”, dwóch z bagnetami i oficer,
który prowadził rozmowę z naszą mamą. Długo ona nie trwała, bo po chwili w
całym domu zapaliły się światła. Do
pokoju weszła mama, a za Nią ów
„starszyna”. Zaczęli budzić dzieci. Mama płakała, a zbudzone
rodzeństwo instynktownie zaczęło się ubierać, zrobił się bałagan, nikt nie mógł
znaleźć swego ubrania, oficer coś
podpowiadał mamie i Ona zaczęła pakować pościel i wiązać prześcieradła w cztery rogi. W te tobołki
wkładała co miała pod ręką. A ci dwaj z bagnetami stali w drzwiach, ponaglając nas krzykami: „ skariej- skariej”.
I
tak o świcie przekroczyliśmy próg naszego domu w asyście trzech
krasnoarmiejców. A za progiem czekała nas niespodzianka, która pozostała mi w
pamięci. Przed drzwiami stała jakaś życzliwa sąsiadka z garnkiem gorącego mleka
i każdemu dziecku dała się napić po kubeczku. Obok sąsiadki stał jakiś wyższy
oficer z żoną, ona w futrze w botkach, stali, a
właściwie czekali na nasze odejście by zająć jeszcze ciepłe mieszkanie.
Ponieważ było szaro, tam gdzie świeciły się światła w oknach wiadomo było, że z
tych domów wywożą. I tak ze skromnymi tobołkami
wsiedliśmy na podstawioną furmankę, która zawiozła nas na dworzec towarowy w
Kowlu. A tam stał bardzo długi transport
wagonów towarowych załadowany do połowy. Wagony obstawione były przez wojsko
czy innych żandarmów z bagnetami. Drzwi ze zgrzytem otworzono i „skariej” załadowaliśmy
się do wagonu, następnie znów zgrzyt zamków, zostaliśmy zamknięci.
Wagon nie był jeszcze zapełniony po brzegi, więc zajęliśmy miejsca na górnych
narach przy „oknie”. W wagonie była dziura w podłodze, która służyła za
ubikację. Drzwi wagonu
