Ziemio Wołyńska- Józefa Dzyra z domu Stykowska
Ziemio Wołyńska moja ukochana,
Tyś krwią twych synów,
różnych nacji i wyznań obficie zbrukana
Twe łono kryje, mą całą nadzieje.
Piękne twe sady, lasy, łąki knieje.
Tam, ja ujrzałam pierwsze zboże.
Tam stawiałam pierwsze kroki swoje.
I tam pierwsze,
Mama pościeliła mi łoże.
Stamtąd na Sybir i do Kazachstanu
Na zwiedzanie Sowietów zesłano.
Lat pełnych sześć w głodzie i poniewierce
Całe Imperium Radzieckie zwiedziłam.
Nim na Polską, lecz nie Wołyńską Ziemię powróciłam
Tu męża swego poznałam, którego nie wiedząc,
że w Azjatyckiej tajdze bezskutecznie szukałam
A był tuż obok -
Tu trójkę dziewczynek dostałam od Niego,
I piątkę cudownych wnucząt dla ozdoby
W to wspaniałe grono jestem otoczona .
A teraz czekam, gdy weźmiesz mnie w swe ramiona.
Bym odpoczęła po dziesiątków lat trudzie w Hadesowym chłodzie.
Wszystko to piszę co leży na sercu.
Co czas z pamięci nie wymazał, a wręcz przeciwnie
przez lata całe, gdzie tylko spojrzę
wszystkie sprawy, myśl ma powtarza.
Napisz te słowa,
- co czas nie zatarł
niech wiedzą dzieci i wnuki,
że Historia się w Polsce nie zmienia...
Lecz każde wydarzenie w kolejnym pokoleniu
bumerangiem powraca.
Życie jest ciągle historią pisane
Ciągle inne choć dobrze znane.
Moje Sybirskie - życie tułacze.
Po dziś dzień serce – wspomnieniami płacze.
1993 r.
/wiersz przesłał p. Jan Jabłoński/
|
|
|
|
