Przesłanie wigilijne - Krystyna Przekop z d. Puchalska

Przesłanie wigilijne - Krystyna Przekop z d. Puchalska Był czas Kiedy żeśmy wszyscy w biedzie trwali Pośród syberyjskiej tajgi Kazachstańskich stepów, Wasi bliscy z głodu, mrozu i tęsknoty umierali My wróciliśmy by żyć lepiej. Nie pieściło nas życie w kraju Wracaliśmy na spaloną ziemię. I o dziwo! Po takiej katordze  Odezwało się w nas Kargulowe plemię Dziś, kiedy stoimy u schyłku życia I maleją nasze potrzeby Tak mało się rozumiemy Spotykamy się tylko żeby, Z urzędu coś dali Lub wysłuchać czyjeś przewinienie Temu ktoś kiedyś dołożył tamten komuch i się nie zmienia Ta przemalowała się i święta Mało- to jeszcze funkcję w Kole dostała Więc ją urządzić trzeba Niech wie "swołocz jedna" Że jest taka, co ją nie zapomniała I tak, zamiast pomóc drugiemu Ukrócić ploty złowieszcze trzymamy dalej postawę Co by tu jeszcze? Co by tu jeszcze? Ponownie Uczynić złego By zburzyć spokój drugiemu By ten tego Zapamiętał Przed śmiercią na parę lat. A ten kostuch nikogo nie wybiera. Jeden choruje latami Zdrowy, nagle umiera Więc proszę Was w Wigilijny Wieczór Ja-poeta skromny Dziś, kiedy powstał w historii Nasz sybiracki pomnik I kiedy nas już tylko garstka została Trzymajmy się razem. Opłatkiem podzielmy się w zgodzie Zapomnijmy o zwadach Inaczej - zginiemy w Narodzie. / Wiersz pochodzi z pisma:"Sybirak" 2003/