Sybiracy są świadkami, w których głos należy się wsłuchiwać


       „Pamięć ocalała, bywa  jednak i tak,  
           że i Ona  potrzebuje ocalenia”. 
 
                 Barbara Janczura.
 
 
         10 lutego 1940 roku wywożono całe rodziny.
     
        13 kwietnia 1940 roku wywożono kobiety z dziećmi, ponieważ dwa dni wcześniej aresztowano mężów i ojców.

Czytając i słuchając wspomnień Sybiraków zauważyć można odmienność w opisach z dwóch powodów:

Najtragiczniejszy był los polskich sierot, które kierowano do sowieckich sierocińców tzw. dietdomami. Oprócz obowiązkowej nauki języka rosyjskiego, zmuszano je do różnych prac na rzecz tych domów, kierowano do ciężkich prac kołchozowych.

Bez rodziny, bez pomocy opiekunów czy tez znajomych ich życie, walka o przetrwanie, była z góry przegrana.
 
 

niedziela, 27 października 2019

1 listopada... Pamięć i modlitwa za zesłanych na Sybir




                         
.....................(,)
                          ..........).........._'!/'_
                          .........(,).........(""""")
                          ......._'!/'_.•°*”˜҈.•°*”˜҈
                         .......(""""").. † ŚWIATEŁKA
                         .•*”˜.•*”˜҈.• † PAMIĘCI
                         .•*”˜ † Z MODLITWĄ †
                         † DLA NICH † † †
                         † SYBIRAKÓW † † †


Śladem wspomnień ożywają cmentarze, dobry duch przyciąga nasze myśli do wiecznych miejsc ludzi kochanych, drogich i bliskich, ich przerwanych nadziei, niespełnionych marzeń.


W dniu zadumy i nostalgii pamiętajmy o tych, którzy odeszli. Nie…… Oni nie odeszli, Oni są wśród nas, głęboko w naszych sercach schowani… I póki biją nasze serca, Oni są wokół, tylko, że poza zasięgiem naszego wzroku… Bądźmy razem ze swoimi Zmarłymi. Niech ten dzień będzie czasem refleksji i wspomnień...

Pamięci naszych najbliższych - 
 
Teresa Zajewska


Byli, odeszli, żyli tu z nami,
Zostali w myślach, wspomnieniach,
Widzę ich ciągle duszy oczyma,
Choć świat dokoła się zmienia.

W dniu tym jedynym, 
tak ważnym dla nich,
 
Jak cienie obok się snują,
Dusze ich żyją, są zawsze z nami,
Z nami się smucą, radują.

Żyją i żyć będą w naszej pamięci,
Bo miłość dosięgnie wieczności,
 
Ona nie kończy się razem z grobem,
Ogromna jest siła miłości.

Modlitwa za nich jest tym pomostem,
Co ziemię z Niebem łączy,
Przenika zasłonę, która nas dzieli,
U Tronu Boga bieg kończy.

Wiersz pochodzi ze strony: http://www.zlotajesien.org/artykuly/wiersze/pamieci-naszych-najblizszych